NECTON

 11 Januari

Bericht ontvangen op 11 januari:

Op 8 januari (mijn verjaardag) wordt ik verrast met prachtige cadeaus van Anne en Jurjen. Anne heeft in het geheim een prachtig fotoboek gemaakt met onroerende foto’s over onze geschiedenis van de afgelopen 43 jaar.

 En de filmfragmenten:

Paradise Bay, Necton voor anker in het ijs,   Necton door het ijs   en   Necton achter een passagiersschip door het ijs

Als ik naar de foto’s kijk, moet ik meer dan iets weg slikken. Vele ontroerende momenten uit mijn en ons leven zijn weer zichtbaar gemaakt. Allemachtig prachtig is het boek en persoonlijker kan niet. Jurjen verrast me met goede kevlar handschoenen en die kunnen nu van het wenslijstje af. Na het ontbijt  is het tijd om te vertrekken. In het Beagle Kanaal  is de wind overwegend west. De koers naar Ushuaia is pal west en het kan daarom een pittig reisje zijn. Wij hebben geluk. Een zacht en uitzonderlijk NO briesje, maakt dat we op de motor de wind dood varen en er zijn geen golven. Op ons gemak tuffen we naar onze bestemming en grijpen onderweg het mooie weer aan om alle elektronica opnieuw te kalibreren. De nieuwe windmeter vraagt een rondje te draaien en ook het kompas  van Raymarine stellen we opnieuw af door braaf rondjes te draaien. De fout is nu maximaal 3 graden en dat is een hele verbetering. Ook  de nieuw geïnstalleerde stuurmotor heeft aandacht nodig om zijn werk te kunnen doen en na het programma gedraaid te hebben, stuurt het schip zich weer zelf.We genieten ondertussen van het varen en de wel heel bijzondere omgeving waarin we nu zijn. De ruige soms erg steile bergketens steken met besneeuwde toppen scherp af aan de lucht. De intensiteit van het licht is hier wel erg sterk en de kleuren intens. Zo naderen we Ushuaia en melden ons op de marifoon bij L3P, oftewel Lima, Tres, Pappa, de roepnaam voor de Prefectura in Ushuaia.  We moeten ons 2 uur na binnenkomst melden. Zodra we vast liggen ontmoet ik voor het eerst Roxanna, de havenmeester die via de mail mij zo geweldig heeft geholpen. We krijgen een prima plekje naast de Fransman die mij de kaartjes van Antarctica gaf en zo wordt het welkom wel erg warm. Inmiddels is het 14.00u en we hebben best wel trek gekregen. Een Mc Donalds hebben ze hier niet en zo belanden we in een wat muffig tentje, waar ze een heerlijke en een joekel van een hamburger serveren. Dan naar de Prefectura en daar duurt alles weer lang. Een Frans meisje wat voor haar afstuderen onderzoek doet, verbaasd zich erover dat we er na 3 kwartier nog zijn en biedt aan ons met haar oude autootje rond te rijden. Ze is voor vandaag toch klaar met haar onderzoek en is reuze benieuwd naar de Necton. Zelf zou ze heel graag zeilen, maar dat ligt met haar Argentijnse man niet zo voor de hand. Dan vraagt de officier of ik ook het nummer van mijn vaarbewijs wil overleggen. De kopieën van mijn zeevaartschool zijn niet voldoende en mijn  vaarbewijs ligt nog op de boot;  er is nog nooit naar gevraagd. Bij het overleggen van het diploma radarwaarnemer zijn ze toch wel overtuigd van mijn kunnen en we mogen verder. Ook hoeven we volgens de Prefectura niet naar de douane. De studente Flora rijdt ons overal naar toe en zo leren we in korte tijd veel waar we wel en niet moetengaan inkopen. Haar vloeiende Spaans helpt daar ook geweldig bij en ze geniet van het kopje koffie aan boord. Omdat het mijn verjaardag is, eten we er een pinguïn bij. We bieden Flora aan dat ze kan blijven eten en dat vindt ze ok als haar man ook mag komen; als tegenprestatie zorgt zij voor verse vis. Deal en later die avond hopen we op haar terugkomst. Dat laat behoorlijk op zich wachten en heel laat genieten we uiteindelijk dan toch van een bijzondere maaltijd van vers gebakken vis en spinazie met een Bretonse kaaspuree. Ook Pierre is aan boord gekomen en heeft er een lange vlucht op zitten. Later die avond komen ook Cor en Petra van Simon de Danser op bezoek. Het is een stel uit Dordrecht die hun hart aan dit gebied hebben verpand. Ze varen al jaren in dit bijzondere gebied rond en mede dank zij hun hebben we een erg genoeglijke avond. Ook komt de havenmeester Roxanna nog weer langs en zij bind ons op het hart toch naar de douane te gaan. Als persoon zijn wij het land in; de Necton is dat nog niet en dat geeft gedonder weet ze uit ervaring. De volgende dag blijkt dat ze helemaal gelijk heeft en weer veel paperassen en stempels later is ook dat stukje in orde. In Antarctica zijn geen winkels. De rest van de dag slepen we daarom voor de komende 4 weken bergen voedsel aan boord. We stouwen bij Carrefour 3 winkelkarretjes vol en later nog een kar in een andere winkel. Ook hebben we vacuüm verpakt vlees ingeslagen wat je goed in de bilge kunt bewaren. Het water is hier in de beschutte haven 6 graden; straks bij Antarctica nog stukken kouder en we zijn onder de vloer één grote koelkast. Jurjen en Marten stropen de mouwen op en gaan optimistisch aan de slag. Ze krijgen het voor elkaar om alles een plek te geven. Wel gaat ineens het gas alarm af. Blijkt er een tas voor de sensor te staan, want elk gaatje is nu benut. Ook dat wordt aangepast en langzaam wordt de salon weer begaanbaar. Aan dek staan nu 6 plastic vaten van 60 liter. Deze vullen we in Williams met reserve brandstof, want ook diesel  heb je in de koude wereld daar beneden nooit genoeg. Op de laatste avond laat Ushuaia zich van haar mooiste kant zien en toont prachtige luchten. De volgende dag uitklaren en dat is weer een lange procedure. Op de terugweg nemen we het bestelde Batard brood mee. Het is hier onder de zeilers beroemd om zijn houdbaarheid, wat komt omdat het dubbel gebakken is. Voorzien van de laatste souvenirs vertrekken we met aanvankelijk een mooie NW bries. Later draait hij naar het westen en dat is haast dood voor de wind, iets waar wij niet zo goed in zijn. Op het laatst vlinderen we naar het vertrouwde Williams. Hier klaren we opnieuw in en betalen ook voor het onderhoud aan vuurtorens. Het is goedkoper om het voor het hele jaar te doen en voor 50 Amerikaanse dollars is ook die hobbel genomen. We treffen de laatste voorbereidingen. Op de valreep krijgen we formeel de toestemming van Rijkswaterstaat. Onze aanvraag die in juni 2013 is ingediend is vandaag officieel van kracht geworden: a close call! Voor het diesel tanken is een grote vrachtwagen besteld. De weerberichten worden nog eens uitgebreid doorgenomen. De window om te gaan is niet helemaal ideaal; wel is de windrichting erg goed. Jaren van voorbereiding komen nu bij elkaar. We gaan!

3 Januari 2014

De Feestdagen bij familie en vrienden brengen dierbare herinneringen aan Groningen. De weken vliegen voorbij. Tussen alle bedrijven door zijn  zo veel goederen verzameld, dat ze niet allemaal in de koffers passen. Zuid Amerika kent geen boot shop als Kniest in Muiderzand en ook de elektrische spullen van Lijnema uit Roodeschool zijn hier niet te krijgen. Het is een beetje spannend omdat je maar voor 300 dollar goederen in mag voeren en etenswaren zijn streng verboden. Neem je meer mee, dan is de boete 50% van de aankoopsom. Voor de reis naar Antarctica is het heerlijk toch eens een Hollandse nasi te kunnen maken en daarom wel kruiden mee genomen. Ook is onze thee niet te versmaden en daarom een paar zakjes met builtjes mee genomen. Jacques van de Franse Enjoy wacht ons in Ushuaia op. We hebben dit jacht onderweg in Argentinië ontmoet en hij had nieuwe propellers voor zijn windmolen nodig. Die neem ik nu voor hem mee en hij brengt ons naar Chili Pto Williams in ruil voor cognac en camembert. Van deze laatste heb ik 2 doosjes in de koffer en dat mag dus niet. Wij sparen zo en een duur hotel en een dure overtocht voor samen 300 dollar pp uit. Beiden gelukkig.
Heb ik al veel thuis gelaten, in Amsterdam hebben we veel te veel gewicht. Zonder de handbagage te wegen moeten we €100 bij betalen. De tas waar nog wel gewicht in had gekund is al op de band weg en er is alleen de keus om 2 kg weg te gooien of bij te betalen. Dan maar schokken, €50/kg.
 Van Amsterdam naar Rome en de internationale vlucht naar Buenos Aires gaat alles goed. Ook krijgen we in B.A. de koffers, iets wat bij mij de laatste 3 keer mis ging. Bij het inchecken voor de interne vlucht naar Ushuaia moeten we opnieuw door de scan en dan begint het gedonder. In mijn handbagage heb ik de nieuwe driver van Jefa uit Denemarken bij me, om straks weer elektrisch te kunnen sturen. Het is een zwaar rond ding met allemaal draadjes er aan en dat lijkt wel wat op een bom. Bij het in checken blijkt dat hier geen 10kg handbagage, maar slechts 5 kg is toegestaan. De motor weegt alleen al 7 kg en dat is dus veel te veel. Jurjen heeft ook nog eens een back pack als handbagage en ook die is 10 kg. Op mijn vraag of als we bij betalen het ok is, wordt bevestigend geantwoord. We betalen €12 extra en dan is het  klaar. T.o.v. Schiphol komen we er hier genadig mee weg en we drinken een pilsje op de goede afloop. Dat blijkt iets te vroeg, want als het hele vliegtuig vol zit, wordt gevraagd of de heer Hesseling naar voren wil komen. Onder aan de trap van het vliegtuig staan 5 mannen in uniform en zij vragen mij de koffer te willen openen. Dat deze al open was geweest was direct te zien en ze wijzen op 3 blikken dekkenverf. Het is verboden verf in een vliegtuig mee te nemen. De zorgvuldig met duck tape dichtgeplakte blikken en nog eens voorzien van een afgesloten plastic zak, hebben de voorgaande beide vluchten zonder problemen doorstaan, maar hier ontmoet ik ambtelijke ogen. Mag niet; kan niet. Even probeer ik nog, maar zie de onwrikbaarheid en haal de blikken er uit. Maak er maar iemand anders blij mee, waarop mijn koffer snel naar de laadruimte wordt vervoerd en direct daarna vertrekken we.
 In Ushuaia aangekomen is het een drukte van belang. Er staat een dame bij een soort lopende band klaar om de handbagage te controleren. Snel kijkt ze in het koffertje en de grote motor trekt zo veel aandacht, dat ze de bon bons en de kruiden niet op merkt. Ze is alleen maar op voedsel uit en ik mag door. Als later de grote koffers aankomen moeten we weer langs de controle, maar met een stalen gezicht loop ik er langs. De camembert kan ik nu toch niet gaan inleveren? De truc werkt en met de taxi rijden we naar de Enjoy. Daar worden we hartelijk ontvangen en krijgen nog een maaltijd voorgeschoteld. Er wordt wat bedompt beddengoed tevoorschijn gehaald en we hebben aan boord een kooi. Vermoeid vallen we in een diepe slaap.
De volgende ochtend naar de Prefectura en daar zijn nog een aantal boten met hun bemanning. Iedereen moet mee omdat ze a.d.h.v. je paspoort willen zien of jij het wel bent. Het duurt uren en dan eindelijk horen we in een kantoortje de stempel klikken om ons paspoort verder te verfraaien. We mogen het land uit. Jack meldt dat hij het heel vervelend vindt, maar er komt controle. Direct naar de boot en daar zullen de autoriteiten al zijn. Dan krijg ik helemaal de pest in. Gaat het dan op de valreep toch nog fout?
De man in uniform informeert naar navigatiemiddelen en veiligheidsmiddelen. Dacht ik dat het de douane was die zou komen, blijkt het een controle van de Prefectura te zijn. Zij controleren of het schip aan de gestelde eisen voldoet. Dat blijkt en helemaal opgelucht gooien we de trossen los en verlaten het over gereguleerde Argentinië.

We hebben geluk. Er staat een westenwind die wel veel varieert, wel is de richting goed. De Enjoy blijkt een snel schip te zijn. Jack vaart met een gereefd grootzeil, omdat de wind hier zo snel kan veranderen. Samen met de grote genua gaat de Enjoy er als een haas vandoor als de wind even aan trekt. Omdat er bij vertrek geen wind was, zijn er in het Beagle kanaal geen golven van betekenis. De aantrekkende wind geeft ons vleugels en de snelheid loopt op naar soms 9 knopen. Het sturen vind ik een beetje spannend omdat er in de middenstand even een stukje te overbruggen is. Jurjen heeft er meer slag van en na een uurtje varen we zelfs vlinderend. Aan de ene kant het grootzeil en aan de andere kant de genua. De Enjoy ligt heel stabiel op het water en beweegt amper. Het is een goed zeeschip.
Dan valt de wind weer even weg. Jack is met de nog resterende 2 mijl/uur wel tevreden, maar mijn verlangen om de Necton weer te zien is te groot.

Toch nog een stukje op de motor en met 6 mijl/uur overbruggen we de resterende 15 mijl. Dan komt de wind terug en trekt aan tot een Bft. 7. We stuiven er vandoor en dan gaan we op alleen het gereefde grootzeil de bocht om naar Pto. Williams. De Necton is naar voren verplaatst en heeft een uitstekende plek. Ze ligt goed afgemeerd en zodra we vast liggen er naar toe. Alles is in orde en binnen hangt een frisse geur. Dank aan André; hij heeft haar goed achtergelaten. De zon schijnt door de ruiten en het is binnen helemaal niet vochtig. Heerlijk om weer aan boord te zijn en we stoken het kacheltje weer op. Langzaam wordt de CV warm en dan is het overal behaaglijk. Het is fijn weer in ons eigen bed te kunnen slapen.

De volgende dag beginnen we om de meegebrachte spullen te monteren. Omdat het erg mooi weer is zonder wind, gaat Jurjen de mast in om de windmeter en de kabel te vervangen. Het is een heel gedoe om de kabel door de zwanenhals te trekken, maar het lukt en aan het eind van de dag doet de windmeter het weer. Ook vervangen we een kapotte valstopper. De volgende dag monteren we de nieuwe stuurmotor en hij is groter dan de oude. Veel van de betimmering moet aangepast worden en al zagend en schavend krijgen we de motor op zijn plek. Als de stroom is aangesloten, blijkt alles direct te werken en dat geeft vertrouwen. Als we gaan varen moet alles opnieuw worden gekalibreerd, maar dat hebben we er graag voor over. Straks weer op de automaat sturen is een goed vooruitzicht. BB motor krijgt aandacht om de laatste dingen van de grote beurt  af te maken en met gespannen V-snaren en een nieuwe impeller en nog wat aanpassingen is die klaar. Ook hebben we aandacht voor de komende kou. Zijn onze grote ramen dubbel, de luiken zijn enkel en dan heb je last van condens. Marten en Jurjen plakken de aluminium vlakken met schuimrubberband af en dat moet straks heel wat nattigheid voorkomen. Ook wordt van het grootzeil de aluminium top weer aan het voorlijk geregen. Jurjen boort gaatjes en van de Vries hebben we een stukje heel sterk daynema touw meegekregen en hiermee is de verbinding weer sterk. Marten brengt nog isolatie op de stagen aan en weer is een dag voorbij. We slagen een grote deuk in de kluslijst en maken de Necton zeewaardig.

Nog een dag later hebben de motoren een 1000uren beurt gehad en met andere klusjes gedaan, is de things to do list flink gekrompen. Alle essentiële zaken zijn nu gedaan en het is tijd om af te rekenen. Het is een beetje onduidelijk wat ons verblijf van 38 dagen gaat kosten en geduldig wacht ik tot de havenmeester op zijn Excel sheet alles in rekening heeft gebracht. Het duurt een hele tijd en dan is het antwoord 257.000 peso’s, afgerond €400 voor 38 dagen. Kon minder…………..
Om 18.00 gaan we naar de Prefectura om uit te klaren zodat we morgenvroeg op weg kunnen naar Ushuaia.
Daar gaan we Pierre ophalen en voedsel inslaan. Eindelijk we gaan weer varen!

Bericht ontvangen op 13 januari: 

Eerst ga ik weer gedwee met m'n rugtasje met paperassen om uit te klaren. Dat blijkt pas na het diesel tanken te kunnen. Wel is de toestemming om gebruik te mogen maken van de marine kade afgegeven: de tankauto mag komen. Wij laden de watertanks voor de laatste keer tot de nok toe vol en als laatste worden brieven gepost en meer kaas gekocht. We varen naar de grote steiger en even later komt de vrachtwagen. We laden 670 liter in onze grote tank en de 6 x 60L vaten aan dek worden gevuld. Jurjen en Maarten sjorren de vaten aan dek vast. Het duurt nog heel lang eer er een dame met een betaalautomaat komt. Ze heeft geen idee hoe het moet, maar gelukkig heb ik op een bank gewerkt en krijg de betaling voor elkaar. Dan komt een marineman en hij heeft een heel ingewikkeld verhaal. Marten in ik begrijpen er niets van: wil hij soms geld wisselen? Als ik met hem mee loop begrijp ik het ineens. Hij heeft een rekening voor het gebruik van de kade. Veel schrijverij en €1,50 later is ook dat klaar. We gooien los en met een ferme toeter beginnen we aan het avontuur. We zijn nog niet weg of worden gelijk weer door de Prefectura opgeroepen. Waar we naar toe gaan? Chips, helemaal vergeten om de sherpa te halen. Dat is de uitklaring, waarin je achterlaat waar je naar toe gaat. Er zit niets anders op dan terug te keren en nog een keer weer heel veel formulieren invullen. Brutaal ben ik weer aan de marine pier gaan liggen en dat kan niet. Een officier komt lang en of ik mee wil komen. Weer in een hokje formulieren en ik hoef niets betalen; er was toch al toestemming? Bij de Prefectura vragen ze van mij de route met op welk uur ik waar zal zijn. Dat weiger ik in te vullen. Met een zeilboot is op een dag plannen is al lastig; op een uur is zot en dat doe ik niet. Uiteindelijk geen ze me gelijk en met een beknopt overzicht is het ook goed. Wel zijn ze erg onder de indruk van het goede schip de Necton en vragen nieuwsgierig naar details. Dan wensen ze me met een handdruk een heel goede reis. Naar de formulieren met toestemming om naar Antarctica te gaan, wordt niet gevraagd.
Nog eens koersen we oost het Beagle kanaal in. We genieten weer van de prachtige vergezichten. De Chileense kust vol met besneeuwde bergtoppen. De Argentijnse kant licht door de avondzon roze op en geeft een kleurrijk beeld.
Van de Prefectura heb ik een A4thje mee gekregen waarlangs we moeten varen. Het is en blijft een militair gebied en je mag maar op een paar plaatsen komen. Onderweg worden we meerdere keren opgeroepen door slecht Engels sprekende controle posten. In mijn beste Spaans leg ik dan maar uit waar we naar toe gaan, want onderling communiceren doen ze kennelijk niet. Ze vragen voortdurend alles opnieuw; lekker effectief!
De wind valt t.o.v. de voorspelling mee en daarom varen we naar Kaap Hoorn. Zo dicht bij dit beroemde punt te zijn trekt te sterk. Om er te komen varen we de aangegeven route langs en tussen vele rotseilanden door. In het donker varen Jurjen en ik door de nauwe passage Mar del Sur door. We hebben de radar en de chartplotter aan staan. Als we de beelden over elkaar leggen, blijkt de GPS positie van het land 0,3 zeemijl af te wijken. Met een passage van een halve mijl breed is dat best veel en we zijn blij met het eerste licht. Die bevestigen onze koers en dicht gaan we aan de steile rots voorbij. Dan zijn we er door en zien aan SB het eiland van Kaap Hoorn. We varen het aan BB voorbij en gaan SB uit. Tegen de wind en de stroom in, leggen we in een half uur de laatste 2 zeemijlen af. Dan varen we in de Pacific! Net als ome Jo zo'n 100 jaar geleden, heb ik deze markante plek nu ook gerond!
Kaap Hoorn is een kale rots. Met de woorden van Pierre: het is meer mythisch dan mooi. Natuurlijk maken we veel foto's, maar door de kou en de mist en de regen gaan we gauw weer naar binnen. We zetten zeil en gaan BB uit; koers op Nelson Island aan de andere kant van Drake Passage. Na een half uur worden we weer opgeroepen. Waar we zijn? Kennelijk had iemand ons op Kaap Hoorn moeten zien, maar die lag te pitten. Wij melden inderdaad de Kaap te hebben bezocht en onze positie en koers en vaart bevestigen dat. Na wat gemor wensen ze ons een goede overtocht.
Ondertussen zeilen wij aanvankelijk met 5 mijl en later haalt Marten het rif uit het voorgrootzeil. Dat helpt en met een beetje aantrekkende wind lopen we nu gemiddeld 7 knopen.
Middagbestek 12-01-2014: 56.28Z 66.47W afstand tot Zuid George Eilanden 413 mijl.
In de middag neemt de wind toe tot W 6. Ideaal om naar beneden te komen en met een rifje voor en een rifje achter lopen we nu 7.4 knopen. We zien veel dieren in het water; schepen zien we niet. Wel is het moreel hoog en we eten en drinken goed. All is well!

In het wachtlopen ontstaat een ritme. De wind ruimt van NW naar Noord en we hebben even last van een behoorlijke dwars inkomende deining. We slingeren af en toe behoorlijk. Door m.n. het voorgrootzeil aan te passen aan de wind, houden we zo voldoende druk in de zeilen om het schip en stabiel te houden en de snelheid te geven om naar de andere kant te komen. We hanteren hierbij het beleid van liever safe dan sorry. Als de wind weer aantrekt toch maar een rifje er in en als we te veel slingeren door een afnemende wind toch weer naar buiten om het oppervlak te vergroten. Ondertussen gaan we om 21.45u een magische grens door. De teller van het scheepslog is in Groningen op 0 gezet en nu passeert de Necton de 10.000 zeemijl. Best een respectabele afstand!

Middagbestek 13-01-2014: 58.43Z 65.18W afstand tot Zuid George Eilanden 274 mijl.

In de middag zijn we over de helft van de afstand Pto Williams - Zuid Shetland eilanden. We gaan de passage tussen Robert en Nelson Eiland aanlopen. Woensdag komt er een depressie voorbij en dan draait de wind naar ZW. Daarom varen we nu een wat hogere koers om zo hoogte te winnen voor straks. Dan hoeven we er niet scherp tegen in, maar kunnen dan met halve wind binnenlopen. Ondertussen kan de schipper vele tukjes doen om zijn verkoudheid weg te werken. We varen verder op een eindeloze schier verlaten oceaan en weer geen enkel schip gezien. Het enige gezelschap zijn de albatrossen die onvermoeibaar boven de golven scheren.

Bericht ontvangen op 15 januari:

Weer een dag op de oceaan. Er loopt een forse deining en we moeten ons met beleid verplaatsen. De slingerbewegingen van het schip zijn fors. Gelukkig is de voorselectie een goede gebleken: niemand is zeeziek en ieder draait zijn wacht. De water temperatuur daalt aanvankelijk naar 1 graad en later zelfs naar -0,5 graden. We zijn extra alert op ijs alhoewel er nergens melding is gemaakt dat het hier voor komt. Om 03.05u passeren we op de wacht van Jurjen de 60 graden Zuiderbreedte. Hebben we eerst de roaring Forties en de screaming Fifties gehad, nu hebben we de Hauling Sixties bereikt. Door de draaiende wind, passen we de koers meerdere keren aan en doen we een stormrondje.
Middagbestek 14-01-2014: 60.43Z 63.02W afstand tot Zuid George Eilanden 139 mijl.
 Eind van de middag neemt de wind af. Onze walkapitein Frans Bijma heeft via de Sailmail informatie over een naderende storm gestuurd. Zijn beeld klopt met het binnengehaalde weerbericht van gribfiles. Er komt een diepe depressie aan van 971 mb. Wij hebben om 17.50u een DTW van 114 NM en een BTW van 114 graden. In de stilte voor de storm lopen we in de matige wind een snelheid van 4 knopen. Zo komen we niet voor de storm binnen. Daarom SB motor gestart en met 7 knopen hopen we  morgenvroeg bij Table Island te zijn. Deze is erg goed herkenbaar. Om veiliger te kunnen varen hebben we tenslotte extra diesel mee genomen en het is een geruststellende gedachte dat we daar nu niet zuinig mee hoeven te zijn.
Ook omwille van de naderende storm nemen we een short cut door de passage English Strait tussen Robert Island en Greenwich Island te kiezen. Volgens de Pilot is het een passage met diep water. Zo zijn we sneller bij de beschutte baai op Greenwich Island,  Discovery Bay genaamd. We varen de nacht in.

Bericht ontvangen op 16 januari:

De windverwachting van Frans en de gribfiles kloppen precies. De wind neemt voor de storm aan af en wij lopen met steun van de motor bij nu tussen de 6 en de 7 mijl. Zo hopen we rond de middag binnen te zijn. De deining zet nog flink door. Wat opvalt is de lengte van de golven. Er zit veel afstand tussen de golven en ze zijn meters hoog. Als je vogels in het water ziet, verdwijnen die helemaal om na lange seconden later weer tevoorschijn te komen. Omdat we nu zo dicht bij het vaste land en de daarbij behorende ijsgletsjers zijn, zijn we extra alert op de wachten. Een boek lezen kan nu niet en de radar staat permanent bij. Het lijkt wat overdreven maar in de ochtend een 10 mijl voor het binnenlopen, zien we op de radar 2 stippen die blijven. Het blijken inderdaad stukken ijs te zijn en ineens zitten we tussen allemaal ijs. Grote sneeuwbergen en vreemd gevormde stukken vast ijs. De radar pikt ze gelukkig goed op een paar keer wijken we uit om ze te vermijden. Ook is er een grote drijvende sneeuwberg die op de radar niet is te zien. Het is niet compact genoeg om een goede reflectie te geven. Het weer om ons heen is guur en mistig. De wolken liggen bijna op het water en het zicht is erg beperkt. We zetten alle middelen in om veilig naar binnen te komen en daarom neemt Jurjen plaats achter de boord pc waar de kaarten van Max. Sea op staan. Deze geven redelijk gedetailleerde informatie. C-map of Navionics geven geen kaarten uit zuidelijker dan Kaap Hoorn, dus moeten we het elektronisch met deze doen. Van de papieren versie heb ik en de Engelse en de Chileense versie. De schaal is behoorlijk groot en voor de details maken we gebruik van het nieuw aangeschafte Chileense grote boek met 100 kaarten. Deze wordt gebruikt om vergrotingen mee te kunnen maken; wij lezen ze met een loep. De Waypoints om naar binnen te varen zijn op de Raymarine ingevoerd en zo sturen we naar binnen met controle van Jurjen binnen.
Het binnenlopen is spannend. Table Island, een eiland met een bijzondere vorm die de ingang markeert, zit behoorlijk in de mist. We zijn heel dichtbij ( 0,3 zeemijl) en zien alleen de onderkant onder de loodzware wolken die er boven hangen. Als welkomstcomité zijn er onvoorstelbaar grote aantallen pinguïns. We zien ze in een grote kring samen aan beide kanten van ons om daarna alle kanten op te springen.
De nauwe passage English Strait langs Fort William (een oude kopermijn) geeft aan één kant 0,2 en aan de andere kant 0,3 mijl ruimte. Jurjen volgt de posities binnen op de board pc en zo loodsen we ons naar binnen en komen in heftige stromingen met tide rips terecht. De Necton kan wat hebben en gelukkig hebben we de stroom mee en we vliegen naar binnen. Onder de kiel water zat, dus daar geen angsten. Van een Fransman in Ushuaia heb ik een aantal bruikbare ankerplaatsen doorgekregen. De ankerplaatsen die in de almanak zijn benoemd zijn voor jachten veel te diep. We varen Discovery Bay op Greenwich Island binnen en worden gelijk opgeroepen. Ook hier controle van de Chileense Marine. De man spreekt alleen Spaans en we begrijpen elkaar niet. Even later neemt een Engels sprekende collega het over en hij informeert naar onze intenties. Als ik aangeef dat er een storm aan komt gaat hij dat eerst verifiëren en als hij zich weer meldt, is hij een stuk vriendelijker. O.k. als wij ankeren, maar wel graag de VHF stand-by op 16.
In een grijze mistige wereld aan de voet van een gletsjer met blauwachtig ijs laten we om 12.00u het anker zakken. We laten de naderende storm overtrekken en hopen dan dat de grauwsluier over het land op trekt en hopen op beter zicht. We liggen in een onwerkelijke wereld van ongekende schoonheid. Om het ronden van Kaap Hoorn te vieren en de aankomst op Antarctica, nemen we er een borrel op. We plakken de stikker van Kaap Hoorn bij de kaartentafel en duiken daarna vermoeid de kooi in en slapen een ontspannen diepe slaap. We zijn veilig binnen.

Bericht ontvangen op 17 januari:

Afgelegde afstand tussen 14 en 15 januari 12.00u Discovery Bay: 148 mijl

We blijven 2 nachten ten anker in Discovery Bay, Greenwich Island. De aangekondigde storm is minder sterk dan verwacht. Wel waait ons een windkracht 8 om de oren en de storm trekt voorbij. We liggen ten anker aan de voet van een gletsjer. Als je een poosje buiten blijft hoor je het gekraak van scheurend en brekend ijs. Het lijkt soms of er een flatgebouw naar beneden komt. In de avond verschijnt de volle maan en geeft een bijzonder tint aan een al bijzonder landschap. Golvende sneeuwduinen en zwarte steile bergen op afstand. Het vulkanisch gesteente is erg steil, ruig en ziet eruit als een landschap op een andere planeet uit een sciencefiction. Op meerdere plaatsen een gletsjer en bij hoog water drijven er brokstukken ijs het water in. Gelukkig zijn ze redelijk klein van omvang en soms bonkt er één even tegen onze 8mm aluminium romp aan. Klonk, klonk en dan drijft het voorbij.
We brengen een dag met klusjes door en eten er goed van. De volgende ochtend vroeg op en na het ontbijt vertrekken we richting Deception Island. Vlakbij op de route is Halfmoon Bay en omdat daar altijd de passagiersschepen ankeren, maken we een kleine detour en rond de middag varen we er een rondje. De bark Europa is er die ochtend vanuit vertrokken en we hebben op de VHF nog even contact. Hij weet om goede plek om op Deception een warm water bad te nemen. Wel is het bij een steil oplopend strand en dat kan alleen met mooi weer worden aangelopen. Dank voor de tip en we zullen zien.
Na Half Moon Bay varen we in een sprookjesachtige omgeving. De zon schijnt af en toe tussen de grijze wolkendeken door. Met een NW windje zeilen we richting Deception Island. Onder de kust van Livington Island valt de wind weg. Op de motor varen we verder en Marten merkt vanuit binnen op, dat het wel lijkt alsof we op de Middellandse Zee zitten. Vlak water waarin de wolken weerspiegelen. Een passagiersschip vaart voorbij en weer realiseren we ons hoe bijzonder het is om hier op eigen kiel te zijn. Ook zien we soms grote ijsbergen. Gelukkig op grote afstand. Wel varen we soms tussen brokstukken ijs door. We zigzaggen er dan tussendoor en het is aldoor maar een smalle strook.
Dan zie ik ineens een spuit aan BB. De crew stuift naar buiten en we zien een groot dier met een machtige staart boven water komen. Omdat de onderkant van de staart wit is, moet het wel een Bultrug zijn. Ook hier weer veel pinguïns die alle kanten op stuiven. Soms blijven ze een beetje dom naast de boot meezwemmen en springen dan verschrikt boven het water uit. Ze halen een snelheid van bijna 6 knopen.
We naderen Deception Island en zien "de naalden" in het water staan. Een paar rechtop stekende rotsen in het water markeren de ingang. De ingang is heel smal met in het midden nog eens met een steen onder water en een niet zichtbaar wrak er op. Geen boeien of zo om iets aan te geven. Je moet het wrak dus aan SB passeren en dan blijft er 0,1 mijl tot een loodrechte rotswand over. De ingang is adembenemend. Rotsformaties met rode tinten van het ijzererts en in patronen die wij niet kennen. Het is zo heftig dat het haast duivels overkomt. De posities geplot in de Max. Sea kaart, geven nu plaatsen op het land. Er is weer een groot verschil tussen de GPS en de land coördinaten. Weer brengt de radar uitkomst en die geeft de afstand aan beide zijden objectief weer. Jurjen staat voorop om eventueel het wrak in het water te signaleren, maar hij ziet niets in het kristal heldere water. Kennelijk zitten we dus goed. Dan ontvouwt zich de grote binnen krater, waar zwart lava ogenschijnlijk op witte sneeuw ligt. Van de Fransen heb ik gelukkig een schetsje gekregen met de details van Telefon Bay, een natuurlijke inham waar het niet >100m, maar slechts 15m diep is. Het is maar een klein plekje en als we tussen het lava naar binnen draaien zien we een Engels jacht Hans Hansson uit London liggen. Het is even zoeken om daarnaast ook te ankeren maar het lukt. Gelijk kunnen we aan de nasi die Marten heeft gemaakt. Tijdens het broodbakken doet hij dit er "even" bij. We genieten met de koffie van matelot Pierre nog even na van de bijzondere plek waar we nu zijn beland.
Afgelegde afstand 73 mijl.

Bericht ontvangen op 19 januari:

Het Engelse jacht vertrekt die avond nog. Er is geen contact geweest en we liggen alleen in weer een bijzondere cove.

Op deze bijzondere plek Telefon Bay op Deception Island hoor ik dat mijn schoonvader overleden is. Het er niet kunnen zijn voor Anne is de schaduwkant van het varen. Het doet zeer en in stilte rouwen Jurjen en ik op afstand. Deze dag voert de Necton de vlag halfstok.

Pinguïns op de kant en Jurjen ziet grote beesten in het water. Blijken het grote zeehonden te zijn. Als we de volgende ochtend vertrekken ligt er een kleine kolonie op de linker bank. We varen naar de andere kant van de krater en inderdaad, daar komt stoom omhoog. We zitten echt in een vulkaan. Er waait een harde gure wind. We komen bij het strand en op 2 meter er van af lopen we op het steil oplopende strand vast. De motor zachtjes aan en we laten voor het anker net overboord zakken zodat we die als trapje kunnen gebruiken. Marten is de enige die daad werkelijk het water in wil. Hij rent naar het water met de stoom en gaat daar kopje onder. Later vertelt hij dat de temperatuur alleen bovenin een beetje warm, daaronder het water erg koud is. Marten is door zijn daad de held van de dag.
We varen de krater uit en genieten nog een keer van het spectaculaire gezicht van de loodrechte wanden. Dan koersen we Zuid over de Palmer zee. Langs Trinidad Island met een straffe bries windkracht 6. We zeilen en lopen 8 soms 9 knopen. We genieten van de snelheid van het schip en de rustige bewegingen onder de druk van de zeilen. Bij 9 knopen en hoger gromt de Necton van genoegen.
Af en toe een ijsberg in de verte en gelukkig onderweg geen ijs. Wel zijn we zeer alert en we lopen 2uur op 2 uur af wacht om zo scherp mogelijk te blijven. Trinidad is een mooi eiland om te zien. Halverwege zien we net als in Rio de Janeiro pal voor de kust een steile ronde berg, die ze in Rio sugar cane noemen. Hier hebben ze er ook één. Op grote afstand doemt het Antarctisch Schiereiland in de verte op. Majestueus steken de duizenden meters hoge bergen tegen de lucht af.
De wind trekt verder aan en dan passeren we grote, hele grote ijsbergen. Bizarre vormen en groene en bruine kleuren. We varen om de grote ijsbergen heen en ontwijken de grote en de kleine ijsbrokken en komen voor een ankerplaats zonder naam vlak bij Herschel Island. Het probleem is dat het overal zo diep is, dat je nergens kunt ankeren. Van een aardige Fransman heb ik over de mail een PDFje gekregen en daar staat deze ankerplek op. Het is op 64.03.070Z 061.00,848W en ligt beschermt achter rotsen. Detailkaarten bestaan hiervan niet. Als ik de grote kaart bestudeer, lijkt het het beste van het zuiden aan te lopen. Het waait hard en het is spannend om tussen de rotsen te zoeken naar ondieper water. We moeten echt naar het einde toe en dan krijg ik de ingeving de plotter op fishfinder te zetten. Zo kun je mooi het verloop van de bodem zien. Nog een rondje draaien later heb ik de bodem in beeld. Eerst 70, dan 20m. Heel even loop het op tot 17 en dan weer dieper. Net over de heuvel onder water laat Jurjen het anker zakken. We leggen over de heuvel onder water heen alle 75m ketting er voor en liggen als een huis. In de ochtend zitten we in sneeuwbuien. We zijn met recht op de Zuidpool.

Bericht ontvangen op 21 januari:

Het anker onder water over de heuvel heen houdt uitstekend. Gelukkig maar want het waait die nacht Bft 7. Zondag 19 januari wordt volgens matelot Pierre vissendag. Na een uitgebreid ontbijt vetrekken we laat in de ochtend en gaan anker op. We gaan de Gerlach straat in. In de vorige eeuw waren het ook de Belgen die hier namen aan onbekende kusten gaven en nu varen we in hun voetsporen. Het is hier zo'n 400m diep en daar houden de walvissen van. Het duurt dan ook niet lang of de eerste spuiten worden gespot. Weer zijn het de grote bultruggen en we zien er veel, heel veel. Soms in kleine groepjes, soms een hele school. Het blijft fascineren om eerst de rug met de bult en daarna de majestueuze staart boven water uit te zien. Een enkele keer steekt er één zijn kop boven water; wat een grote beesten! Ook zien we een kleintje van plezier boven water uit springen.
We zeilen op de wind verder naar beneden en passeren om 15.00 Kaap Murray. Hierna weer een stuk open water met aan BB het Arctisch Schiereiland. De hoge bergen met sneeuw ontlokken steeds weer kreten als oooooohhh en aaaaahhh. Het is net als bij het vuurwerk; we blijven ons verbazen over zoveel schoonheid in steeds weer nieuwe variaties. We koersen op Enterprise Island aan. Hier is wel een heel bijzondere plaats om je schip aan vast te knopen. Tussen de rotsen door ligt in een hoek een wrak, wat voor een deel zoveel boven water uit steekt, dat je er kunt aanmeren. De ingang is zo klein, dat we er aanvankelijk aan voorbij varen. Als we achter het eiland de ingang zoeken, moeten we steeds terug omdat er geen ingang is. Dan maar terug en dan zien we de ingang. Voorzichtig langs de hoge sneeuwwand en daar is het wrak. Het ligt behoorlijk scheef en Jurjen stelt voor om de achterkant van ons schip er wat vanaf te houden omdat we anders met de hak van het roer misschien op het wrak zullen stoten. Met een afgaand tij weet je nooit wat er gebeurd. De nestende vogels op het wrak zijn niet blij met onze komst. Veel geschetter en gefladder en ze zijn blij als wij om 18.00 naar binnen gaan om op te warmen en een glas wijn te drinken.

afgelegde afstand 43 mijl

De volgende ochtend vertrekken we op tijd om in de middag ruimte te hebben om op zoek te gaan naar zoet water. Onze watervoorraad slinkt behoorlijk. Van de 700l in de hoofdtank hebben we er nu zo ongeveer de helft verbruikt. We zijn dus erg zuinig geweest en dat komt vooral door de wasjes aan het wasbekken. We douchen ons niet, maar met een washandje gaat het ook en dat scheelt heel veel water. Ook gebruiken we de zeewaterkraan om de afwas voor te spoelen en ook dat scheelt een slok op een borrel. Als we nu geen water kunnen tanken redden we het op deze manier wel, want er is ook nog een 200l reserve tank. Liever vul ik nu wat bij en dat geeft meer lucht en meer ruimte voor hygiëne.
Voorzichtig komen we los van het wrak en op enige afstand draaien we richting de opening. Langzaam schuiven we naar buiten om daarna Enterprise Island en Racovitza Island te ronden opnieuw de Gerlach Straat koers ZW in. We passeren Kaap Anna en Usefull Island en komen dan bij het hoogtepunt van Antarctica: Paradise Bay. Het wordt ook wel de Kodak Straat (veel foto's) of Le Maire Straat genoemd. We krijgen geen genoeg van het spectaculaire uitzicht van hoge bergen en ijsbergen en brokstukken ijs in het water. Op afstand weer een passagiersboot. Dan draaien we de smalle Straat in en komen eerst een Chileens en later bij een Argentijns Station. Bij de laatste worden aan wal uitgenodigd en de bemanning gaat met de rubberboot de wal op om te kijken of we nog wat zoet water kunnen scoren. Als dat lukt kunnen we misschien nog een keertje douchen. Af en toe knalt er een brok ijs tegen de boot. Gelukkig is het nagenoeg windstil en is er alleen beweging door het getij. Dan hoor ik kanongebulder?! Een flits later zie ik van een gletsjer weer een enorme brok ijs afbreken. Dan weer dat lawaai en een vloedgolf die even later in milde vorm langs het schip rolt. De bemanning komt terug van een vriendelijke ontvangst door de Argentijnen. Ze vertellen een goed contact met de Chilenen te onderhouden. De bemanning krijgt een glas water aangeboden en verbaasd zich over het Spartaanse onderkomen waar 9 Argentijnen 2 maanden in een simpele omgeving (1 slaapzaal) moeten bivakkeren. Paola een meisje die voor de toeristen is aangesteld, vergezeld ze naar de heuveltop, waar weer een prachtig uitzicht is. Water voor ons hebben ze niet; ze moeten er zelf al zuinig mee doen. Wel is er vlak bij een watervalletje die goed is te gebruiken. Die gaan we morgen opzoeken.
Afgelegde afstand 46 mijl.

Bericht ontvangen op 23 januari: 

BB motor geeft geen koelwater. Het is niet de eerste keer en weer zoek ik alle verbindingen na; nergens een waterlekje te bespeuren. Als we zeewater in de wier pot doen krijgen we hem weer aan de praat, maar het beklijft niet. Na verloop van tijd loopt hij toch weer droog. Omdat in Williams de motor een nieuwe impeller heeft gekregen, moet haast daar de oorzaak wel zijn. Het dekseltje weer losgehaald en hij is best wel ingesleten. Na 1000 motoruren wel een beetje vroeg, maar gelukkig heb ik nieuwe dekseltjes mee in de noodvoorraad. Ook de boutjes vervangen van een gleuf naar één met een kop en daardoor is de deksel ook beter vast te zetten. Hierna is het probleem opgelost en loopt de motor weer als een zonnetje met een fikse straal koelwater achter.
We hebben geluk. Vorige week was het hier in Paradise Harbour erg slecht weer. Wij hebben de hele dag de zon en Jurjen is aan het eind van de dag zelfs een beetje rood verbrand en moet aan de aftersun. Het is een stralende dag zonder wind. Een mooie dag om achter drinkwater aan te gaan. We zoeken naar de waterval aan de andere kant van het schiereiland. Het is er erg ondiep en nergens een straaltje water te bekennen. Omdat we steeds dreigen vast te lopen vaar ik verder Scontorp Cove in waar vandaan Jurjen en Marten met de rubberboot op onderzoek gaan. Ze varen nog eens de hele wand na en kunnen ook niets vinden. Ondertussen drijven wij in een >100m diepe baai. Het is windstil en daarom hebben wij ook onze motoren gestopt en uit gedaan. We drijven in een wereld met blakstil zwart water waarin de zwarte besneeuwde bergen van duizenden meters hoog in weerspiegelen. We zien uit op een gletsjer waarin zulke grote gaten zitten, dat we er met mast en al wel in zouden kunnen varen. Het is stil met alleen af en toe het gekraak van het ijs. Het licht is door de zon intens. Het uitzicht is adembenemend mooi en door de schoonheid wordt het ook stil in onszelf. We genieten. Deze beelden nemen we de rest van ons leven mee.
Na verzadigd te zijn met de spectaculaire beelden, ga ik nog eens door de Franse kaartjes heen op zoek naar een alternatief om water te kunnen tanken. Hier stuit ik op de toepasselijke naam Waterboat Point, waar vlak bij een Chileens station is. Het is 7 mijl varen en we zoeken ons een weg door de vele brokken ijs en soms grote ijsbergen die in het water drijven. Regelmatig moeten we nagenoeg stoppen om dan heel voorzichtig ons door het ijs heen te duwen. We doen er bijna 2 uur over en zoeken dan volgens de instructie naar het plekje op het kaartje. Het is er erg klein en weer moeten we ons letterlijk tussen ijsbergen doorduwen om hier binnen te komen. We laten het anker zakken en Jurjen brengt met de rubberboot 2 lange touwen uit om ons in de kleine kom te fixeren. Het Chileense station Gabriel Gonzales Fidela roept ons op en verzoekt de kapitein zich aan de wal te melden. Gelukkig was Marten zo slim geweest om de Chileense vlag te hijsen en als ik me later meld, wordt ik door de kapitein vriendelijk ontvangen. Wat ik kom doen? Hij heeft er alle begrip voor dat we water nodig hebben en biedt aan ons te helpen. Onder de gletsjer zou drinkwater moeten stromen, maar ook hier zien we niets. Het is te koud en daarom geen stroompjes. Hij biedt aan om het drinkwater uit zijn voorraad met een slang aan boord te pompen en daarvoor moeten we met de neus naar het station liggen. Ze rollen een soort brandslangen uit en even later wordt met een forse straal onze tank tot de nok gevuld. Natuurlijk ben ik hier meer dan blij mee. Kunnen we lekker weer eens douchen en wat schoon maken. Als de klus geklaard is nodigt de kapitein ons uit om bij hen te komen eten. Van de 4 militairen en 2 x 4 wetenschappers, wordt de volgende dag een groep wetenschappers afgelost en daarom is er een barbecue georganiseerd. Als wij ons aan wal melden, worden we eerst overal rondgeleid en lopen tussen de ezelspinguïns door. Rond het station nestelen er 4.000 en de jongen zijn hooguit een week oud of worden nu geboren. Het is een lawaai van jewelste. Hun nest bestaat uit steentjes, die ze proberen bij elkaar weg te pikken. Dit leidt soms tot heftige aanvaringen onderling en dan zie je er 2 die elkaar met de vleugels te lijf gaan en elkaar vinnig achtervolgen en met de snavel pikken.
Het station is t.o.v. het Argentijnse Brown van gisteren goed uitgerust. Ze hebben er zelfs een bar en omdat bij ons het bier op is, genieten we van het aangeboden biertje. Pierre voelt zich er gelijk thuis. We eten aan een grote tafel en tot onze verwondering bestaat het eten uitsluitend uit vlees. Alleen wat pittige kruiden en dat is het. Als toetje vruchten met room en er wordt een goed glas wijn bij geschonken. Aan tafel zit ik tegenover de 2e officier. Hij vraagt belangstellend naar onze plannen en vertelt dat hij zelf 3 jaar op Paaseiland gestationeerd is geweest. Hij verbaasd zich erover dat we geen watermaker hebben. Volgens zijn ervaringen in de Pacific is het heel moeilijk daar op de eilanden aan water te komen. Hij raadt ons sterk aan er een aan te schaffen.
Dan naar de shop. Ze hebben een soort winkeltje waar we een stempel in ons paspoort krijgen. Er is van alles te koop tegen veel te hoge prijzen in dollars. Bescheiden kopen we in om dan moe maar voldaan terug naar de boot te gaan.

Op woensdag 22 januari wordt schoonvader opa Jan Meinders begraven. Die ochtend hangt bij ons de vlag weer half stok. In stilte gedenken Jurjen en ik hem en denken aan onze dierbaren in hun verdriet.

Wij vertrekken om 10.30u naar Port Lockroy. Er is veel ijs in de straat. Vaak leggen we het schip vrijwel stil om dan zachtjes tussen de brokken ijs en de ijsbergen een weg te zoeken. Als we Lemaire Island ronden vinden we in de Gerlach straat meer open water. Er is maar heel weinig wind en het lijkt een goed moment om van het schip zeilend een foto te maken. Jurjen en Marten gaan in de rubberboot en varen met de buitenboordmotor een stuk voor ons uit. Dan varen we ze langzaam onder vol tuig voorbij. We hebben alleen de boegspriet in, want met ijs geen risico's. Als we boven Wiencke Island BB uit het Neumayer Kanaal in varen, worden we opgeroepen door het passagiersschip Hanseatic. Hij komt ons achterop en ik biedt aan SB wal te houden. Hij vaart ons later aan BB voorbij en meldt zich weer; hij bedankt voor het netjes ruimte voor hem maken. Een kwartiertje later is hij weer op de marifoon. Blijkt er veel ijs in het Neumayer Kanaal te zijn en hij neemt snelheid terug om ons de kans te geven hem te kunnen volgen. Wie goed doet goed ontmoet! We varen in het mooie ijsvrije kanaaltje wat hij voor ons maakt en varen op volle kracht om hem bij te houden. Als we door het grote ijsveld heen zijn versnelt hij weer naar ruim 13 knopen en langzaam verdwijnt hij uit het zicht. Er zit nog een bocht in het kanaal en ook daar weer veel ijs. Behoedzaam zoeken we onze weg en het kan soms niet anders dan met de Necton het ijs opzij te drukken. Ook zien we kruiend ijs waar we echt niet langs kunnen. We houden de bovenwindse kant aan waar ook het passagiersschip langs is gevaren. We vinden het echt spannend en staan daarom gedrieën buiten. Zo langzaam als noodzakelijk gaan we vooruit. We hebben het voor het eerst deze reis echt koud. De toenemende wind maakt dat het diep onder 0 voelt en voor het eerst hebben Marten Jurjen en ik omdat we buiten staan, koude voeten.
Dan zien we in de verte een ander passagiersschip mensen de wal op zetten. Ze beoeken een kolonie blue eyed shags oftewel aalscholvers. Wij laten ze voor wat ze zijn en gaan BB uit de zeer beschutte baai van Port Lockroy in. Er liggen al 2 jachten ten anker en wij zoeken ook een plekje. Het anker houdt eerst niet en na nog 2 pogingen graaft het anker zich om 15.45u in. Over de radio hebben we contact met het station en op hun verzoek komen we morgen tussen de middag langs. Dan zitten zij net tussen het bezoek van 2 passagiersschepen in. We hebben over de marifoon contact met het Amerikaanse station Palmer. Met dit station heb ik in juni vorig jaar de afspraak gemaakt er overmorgen te zijn. Een Groninger houdt zich aan zijn woord!

Afgelegde afstand 30 mijl

Bericht ontvangen op 27 januari: 

Donderdag blijven we op Lockroy. We worden uitgenodigd het station te bezoeken. Er zijn 4 dames die hier 4 maanden verblijven en zij ontvangen veel toeristen. Elke dag komen er wel 2 passagiersboten die hun gasten aan land brengen; soms wel 200/keer. Hier is het oude station in vrijwel authentieke staat te bewonderen. Nu is het alleen nog voor de toeristen; wetenschappelijk onderzoek wordt hier niet meer gedaan.

Mij spreekt vooral de werkplaats aan. Ze konden hier veel dingen fixen. Er is een uitgebreide shop, waar voor veel dollars dingen te koop zijn. Helen, een Schotse dame verteld ons van de geschiedenis van Lockroy. Ook praten we nog over de westkust van Schotland. Voor mij blijft het één van de mooiste plekken op aarde en dat streelt haar natuurlijk. Ze heeft op de Hybriden op een station gezeten en vertelt er enthousiast over. Als je daar dan toch bent is het een aanrader om ook naar Saint Kilda te gaan. Weer een heel bijzondere plaats. Dank voor de tip!
Het geld wat ze hier verdienen met de toeristshop gaat naar een fonds om 4 stations te kunnen onderhouden. Ze zetten hier/jaar 1 miljoen dollar om en houden er een paar ton aan over. Niet gek voor een winkeltje…….De boys gaan nog met het rubberbootje op onderzoek uit en varen het eilandje rond. Ze zien zeehonden, ezelspinguïns en op het strand ligt het skelet van en walvis. Zelf ga ik nog op bezoek bij de Australis, een schip voor de verhuur, wat hier ten anker ligt. De schipper blijkt met een infarct te zijn afgevoerd en het wachten is op zijn zoon die uit Australië over moet komen. De kachel had het begeven, maar gelukkig kreeg een Duitse passagier die weer aan de praat. Ook is de watermaker kapot en iedereen staat op rantsoen. Gelukkig is er wel veel bier en melk aan boord en de Duitse gast Achim blijkt een perfecte cappuccino te kunnen maken. Morgen komt de zoon aan en hij kan dan gelijk gaan klussen om daarna z.s.m. naar Ushuaia af te reizen, want er zijn gasten met een vliegticket.

Aan dek hebben we nog 4 varen met 60l diesel staan. Heel voorzichtig hevelen Jurjen en Pierre dit in de grote tank. We maken ons al een beetje op voor de terug tocht. Op de Australis had ik verteld dat ons bier op is om reden dat er in de winkel alleen bier in flessen te koop was. Flessen wil ik niet aan boord. Heel lief komen ze ons in de avond 8 blikjes brengen. We toosten op de Australis en wensen haar kapitein een snel herstel toe.

De volgende dag naar Palmer Station. Onderweg is het koud en mistig en we leven in een klein wereldje. We komen een paar keer door ijsvelden heen. Soms moeten we het schip volledig stil leggen om daarna voorzichtig de grote brokken ijs opzij te duwen. Al krakend wijkt het ijs en vindt de Necton haar weg naar open water. Voor Palmer Station liggen veel rots eilandjes en op de radar zie ik er één die verder de zee in ligt dan de informatie op de kaart aan geeft. Toch maar kiezen voor de veiligheid en als we heel dicht bij zijn is het Marten die ziet dat het geen eiland, maar een ijsberg is. Eén van een enorme omvang! Heeft die ons even mooi gefopt! We koersen op het oorspronkelijke waypoint aan en dan trekt de mist een beetje op. We zien de rotspartijen boven water uit steken en varen er behoedzaam om heen. Dan zien we Palmer station liggen. Tot onze verrassing hebben ze de Nederlandse vlag uit. Een beetje in verlegenheid moet ik helaas melden dat ik geen Amerikaanse vlag heb. Als we vlak bij zijn, vraag ik waar we het beste kunnen liggen. Dat moet ik zelf weten en daar geven ze geen adviezen over. Hun angst om ergens aansprakelijk voor gesteld te worden zit er zo diep in, dat het normaal functioneren in de weg zit. Even doorvragen hoe andere jachten dat doen, levert een plekje vlak bij hun steiger op. Voor het anker erin en achter brengen Jurjen en Marten met de dinghy een lijn uit op een paal aan de kant. Zo blijft de Necton achter vrij van hun landingsplaats voor de Zodiacs. We worden om 16.00u op de kant verwacht en krijgen een rondleiding van Erin. Hij is vriendelijk; wel mogen we bijna nergens komen. We begrijpen dat ze niet zo ingesteld zijn op bezoek van buitenaf. Liever zijn ze op zichzelf en doen aan wetenschappelijk onderzoek. Wel kunnen we een mooie foto maken om te bewijzen dat we hier zijn geweest. Natuurlijk ook hier een winkeltje waar je alleen met een creditkaart kunt betalen. Ze hebben perfect internet, helaas alleen voor de medewerkers van het station. Het voelt een beetje mager na zo'n lange reis op deze manier tevreden te zijn. Daarom vraag ik of we misschien avonds in de bar met de wetenschappers in hun vrije tijd mogen communiceren. Ook vraag ik informatie over ijsbergen en beide zijn off limits. De vragen worden voorgelegd aan het management en over de VHF krijg ik antwoord.
Later meldt Bob zich. Hij is overall manager en meldt dat bier drinken niet kan; wel morgenochtend om 09.00u op de koffie.

Afgelegde afstand 23 mijl.

Natuurlijk zijn we stipt op tijd om 09.00u aan land en Bob laat ons nu ook het lab zien en vertelt wat er zoal wordt onderzocht. In de luxe kantine zijn een paar wetenschappers opgetrommeld en zij vertellen enthousiast waar ze mee bezig zijn. Er zijn 2 grote topics.

Er wordt al lang onderzoek gedaan naar krill. Ook hier weer een probleem door overbevissing door de Japanners. Krill blijkt een levenscyclus van vele jaren te kennen en door de overbevissing wordt het niet meer volwassen. De pinguïns, de robben en de walvissen leven hier allemaal van. Het zit vrij diep en de pinguïns moeten soms wel 50m duiken om het te kunnen eten. Een meisje vertelt dat ze het wel eens zelf heeft gegeten. Het is erg vet en volgens haar vies.
Het andere grote onderwerp zijn de zeestromen. Dat heeft natuurlijk mijn interesse en de onderzoeker heeft er een mooi verhaal over. Door steeds meer smeltwater wat zoet is, verandert de stroomrichting en die heeft weer grote invloed op het pakijs. Wij hebben gehoord dat de kinband- en de ezelspinguïn snel vermeerderen. Dat klopt omdat zij subarctisch zijn en het juist goed doen zonder ijs. De Adele pinguïns daarentegen die zeeijs in hun habitat nodig hebben, zijn op een naburig eiland van 10.000 naar 2.000 paren gedecimeerd. Dit komt door de afname aldaar van het zee ijs, wat weer veroorzaakt wordt door de veranderende zeestromingen. Zij meten de bewegingen van het ijs met een geavanceerde radar. Van dit nieuwe radarsysteem had ik bij Kniest al gehoord en deze radar kan zelfs over de horizon heen kijken. Over een paar jaar komt het op de markt en verbruikt aanmerkelijk minder stroom. We drinken bij de enthousiaste verhalen grote mokken goede koffie. Helaas gun ik me voor de lekkere vers gebakken koeken geen tijd; het gesprek is veel te boeiend. Jurjen merkt op dat het tijd is om te gaan en als bonus mag ik nog een keer het lab zien. Natuurlijk een foto; speciaal voor Anne. De Amerikanen zijn als persoon heel vriendelijk; Bob vertelt dat de organisatie erg strikt is en er mag weinig. Alle vrijheden zijn ingeperkt.

We gaan terug aan boord en omdat ze ons als toerist toch liever kwijt dan rijk zijn, varen we eerst naar Torgesen Island. We hebben gedetailleerde informatie meegekregen hoe het eiland te bezoeken om de Adele pinguïns te kunnen zien. Het anker houdt slecht en daarom blijf ik aan boord. De heren gaan aan land en schieten hun plaatjes. Daarna varen we naar de oude plek van Palmer op een mijl afstand. Het station is helemaal ontmanteld en je kunt er niets meer van zien. Wel een goede ankerplek en daar wachten we tot er een gunstige window is om de Drake te passeren. We hebben 600 zeemijlen voor de boeg.
Wilden we aanvankelijk zondag vertrekken, blijkt er woensdag 29 januari een nieuwe diepe depressie voorbij te trekken. Als we nu gaan komen we in Bft 9 terecht en dat zoeken we niet op. Onze walkapitein Frans meldt aanvankelijk dat we maandag weg kunnen en moet helaas daar ook op terug komen. De depressie heeft zich verder verdiept en dat betekent ook aan de zuidkant veel wind. Dit betekent rust op de Necton. We doen een paar klusjes en Marten gaat zowaar aan het zonnebaden op het kajuit dak. In de zon zonder wind is het 12 graden Celsius. Hier geen spoor van stormen. Wel zeehonden en luie zeeolifanten drijven op grote ijsschotsen met de stroom voorbij. Ook zien we walvissen. Als ik zondagavond de weerkaartjes ook zelf via de sailmail binnen haal, lijkt het het beste maandagmiddag te vertrekken. Morgen kijken we nog een laatste keer naar de nieuwste informatie en kiezen dan definitief. Zo mijden we de sterkste winden en komen op tijd bij Kaap Hoorn om de naar Noord draaiende wind voor te zijn. Ook hebben we relatief veel tijd en kunnen daardoor hopelijk het meeste zeilen. Het einde van de aarde is bereikt. We gaan terug!

Bericht ontvangen op 29 januari:

In de nacht valt de wind weg en we varen over een vrijwel blakke Drake. Weinig mensenkrijgen de Drake zo te zien; er zijn veel verhalen over woeste stormen en de daarbij behorende >8m hoge golven. Het wordt ook wel de tol genoemd die de Drake aan zijn passanten vraagt. Wij gaan vooralsnog op ecospeed op 1 motor richting het noorden en laden gelijk de accu's weer vol. Dan komt de wind volgens de voorspelling terug en nu uit het noordoosten. De zeilen gaan weer omhoog en aanvankelijk mild, met de aantrekkende wind neemt de snelheid en de golfhoogte toe en bonken we er schuin tegen in. 

Koers 350 graden richting Kaap Hoorn. Op woensdag 07.30 nog 364 mijl te gaan!.

De Drake is niet om mee te spotten. Een paar uur later varen we in een NO Bft 6 en heel snel bouwen hoge zeeën zich op. We zetten voor het 2e rif en achter voor de eerste keer deze reis het 3e rif. Ook reven we de grote fok een stukje door deze op te rollen. De wind is wat meer dan de weersvoorspelling. Met de kleinere zeiltjes ligt de Necton goed in balans en met ruim 7 knopen koersen we op de Hoorn aan. In de loop van de middag neemt de wind weer af en nu sneeuwt het buiten. Samen met Marten halen we uit de beide grootzeilen weer een rif er uit en ook rollen we de grote fok weer uit. We varen nog steeds hoog aan de wind en nu "maar" 5 knopen. Daarom de bakstag aan SB gezet en de kotterfok erbij. Nu weer goed voor bijna 6 knopen en daar zijn we tevreden me. De grote golftoppen kunnen weer wat tot bedaren komen en wij nemen een soepje om weer op te warmen. De watertemperatuur is nu ruim 1 graad en dan is de kans op ijsbergen wel heel klein. Desalniettemin blijven we goed uitkijken. De AIS meldt al ruim een dag geen targets en dus zijn we op onszelf in de grote koude zee.

Middagbestek 28-01-2014: 62.43Z 65.06W afstand tot Wpt Kaap Hoorn 452 mijl.
Middagbestek 29-01-2014: 60.46Z 65.14W afstand tot Wpt Kaap Hoorn 334 mijl.
Om 18.00u zijn we op de helft van de passage. Nog 300 mijl te gaan.

Bericht ontvangen op 2 februari:

De depressie trekt kennelijk iets noordelijker aan ons voorbij, want wij zien op de barometer geen grote daling. Wel ruimt de wind en trekt aan tot Bft 7 en tipt even aan de 8; krijgen we toch nog een staartje mee. Aanvankelijk is de wind ZO en als hij naar Zuid ruimt, draaien Jur en ik een stormrondje. Jurjen zet voor het 2e rif en als we de genua weer deels bijzetten, loopt de Necton met de 3 kleine doekjes tussen de 8 en 9 mijl en gromt van genoegen. Het schip is in haar element en wij genieten van de snelheid. Af en toe zet een vreemde golf de wereld binnen op zijn kop. Het is zaak je goed vast te houden en dingen ergens neer zetten is vragen om problemen.
We zeilen de nacht in en moeten een beetje wennen aan het donker. De afgelopen weken was het voortdurend licht en nu we weer op hogere breedten komen keert de nacht terug. We varen midden door een depressie heen en daar in het midden zijn de winden variabel. Door de afgenomen winddruk in de zeilen hebben we moeite om het schip op koers te houden. We varen veel westelijker dan we eigenlijk willen, maar dit is de enige koers om het schip bestuurbaar te houden. Het is verleidelijk veel zeil te zetten. Met Jurjen samen krijgen we uiteindelijk het schip weer goed op koers. We weten dat we in en depressie zitten en het kan nooit lang duren of de wind moet naar het ZW ruimen en toenemen. Voor de zekerheid halen we nog een weerbericht op en die bevestigd het vermoeden. Als de wind dan draait, zet Jurjen voor alvast een rif voor en ik zet achter de 2e. We hebben het nog maar goed en wel staan of de wind neemt toe tot ZW 6. De Necton mag weer grommen en met 8 a 9 knopen met een enkele uitschieter naar 10 knopen, stuiven we naar het noorden. Op de wacht van Pierre tussen 4 en 8 blaast hij een volle 6, af en toe 7. We schieten zo lekker op dat we de zeilen nog even laten staan. Op de wacht van Marten neemt de wind in buien toe tot een volle 8 en dat is te gek. Toch ook voor het 2e rif erin. Dan zien we Kaap Hoorn! Tussen de sneeuwbuien door is onmiskenbaar de rots op afstand te zien. De dieptemeter loopt op en we komen weer op het continentaal plat.
We koersen aan op de Paso Richmond tussen Isla Lennox en Isla Nueva. Hier horen we dat het zeilschip Australis voortdurend wordt opgeroepen. Wij melden dat haar kapitein wegens ziekte vanuit Antarctica naar huis is gebracht. Kennelijk was het schip over tijd en nu begrijpen ze waarom. We passeren om 12.30 Isla Ewout en varen naar het eiland Picton, waar we de natuurlijke haven Caleta Banner weer opzoeken. Het dochtertje van de dienstdoende sergeant roept hard over de baai een welkom. Een schip is voor hun eenzame plek een welkome afwisseling. Om 18.45u laten we het anker zakken.
Middagbestek 30-01-2014: 58.23Z 66.00W afstand tot Wpt Kaap Hoorn 190 mijl. Afgelegd 144 mijl.
Middagbestek 31-01-2014: 55.37Z 66.43W afstand tot Wpt Kaap Hoorn 22 mijl. Afgelegd 122 mijl.
Afgelegde afstand tot Picton 42 mijl.
Afgelegde afstand Picton – Pto Williams 27 mijl.
Op Picton vervangen we opnieuw de zinkanoden om de schroeven. Na 2 maanden is er vrijwel niets van over en nu kunnen we er weer even tegen. Al duikend inspecteer ik de romp en zie dat het ijs aan de zijkanten alleen de antifouling heeft beschadigd. De basis epoxy verf is niet aangetast en het schip ziet er goed uit. Een hele geruststelling na zo’n zware tocht.
Als we aan land gaan worden we vriendelijk ontvangen en uitgenodigd om een kopje koffie te drinken. De beide dochtertjes zijn bescheiden aanwezig. Het meisje van 12 vangt alle Engelse woorden op en kent ze vrijwel allemaal. We mogen wel rondwandelen maar krijgen te horen dat er hier op Picton en trouwens ook op Lennox en Nueva veel mijnen liggen. Tot aan de borden en beslist niet erbuiten is het devies. Triest dat deze stukken ongerepte natuur inzet zijn geweest voor een bijna oorlog tussen Argentinië en Chili. Gelukkig is dat nu voorbij en heeft Chili hun eigendom behouden. We volgen de rivierbedding en zien een woest landschap met heel dicht bos. De bomen verstikken elkaar en af en toe is er één in staat groot te worden. De bodem bestaat uit veen en soms zakken we tot de enkels weg. Als we de grote borden tegenkomen rechtsomkeert en terug naar de boot. De meisjes zwaaien ons uit en dan anker op. We halen een onvoorstelbare grote hoeveelheid kelp naar boven. Met een speciaal hiervoor aangeschaft kartelmes zaagt Jurjen de grote brokken weg en dan koersen we naar het Beagle kanaal. Grijze luchten tekenen zich af en soms regent het. De lucht is zo bezwangerd, dat de wolken haast op het water hangen. Weer heel bijzondere luchten om te zien. Het ijs op de bergen is nagenoeg verdwenen. De buitentemperatuur is 12 graden en voelt voor ons onwerkelijk aan. Het brave CV kacheltje moet uit, want het is binnen gewoon te warm. We gaan over op de Webasto hete lucht om een beetje bij te verwarmen. Onderweg worden we zowel door de Argentijnse Prefectura als door de Chileense Marine opgeroepen. We worden goed in de gaten gehouden en dan verschijnt het vertrouwde beeld van Williams aan de horizon. Het voelt als een beetje als thuiskomen

Laatste bericht van de reis naar Antarctica, ontvangen op 6 februari:

De formaliteiten verlopen vlot en het is fijn weer veel bekende gezichten te zien. Er is een warme belangstelling en Antarctica wordt vaak een beetje magisch uitgesproken. We kunnen weer water tanken en heerlijk uitgebreid douchen. Omdat we maar een paar dagen blijven leggen we geen stroom aan; de accu’s zijn nog vol. Het winkeltje zorgt voor vitamines en we koken weer met verse spullen. De volgende dag gaan we uit op friet met kip en Matelot Pierre geniet er uitbundig van.
We zijn best wel een beetje trots dat we weer in Williams zijn en dus 2x de beruchte Drake zijn overgestoken. De ervaringen van Antarctica zijn voor ieder van ons heel bijzonder en vaak gaan de gedachten nog even terug. Voor mij persoonlijk is het wel goed zo; geen ambitie om dit nog eens over te doen. Wel een hele rijke ervaring om te koesteren.
In de haven is het als vanouds gezellig en we genieten van alle verhalen van andere zeilers. Ieder op zijn eigen manier en in veel gradaties. Het bijzondere is dat er ook zoveel talen zijn. Soms raak je een beetje in de knoop door het Spaans, Frans, Duits en Engels en Nederlands door elkaar heen. De Australis die we in Lockroy hebben gezien is er ook en de zoon heeft problemen met zijn papieren. De gasten zijn onrustig en willen van boord. Of wij misschien ook een passagier mee willen nemen? Als dit van de autoriteiten kan vind ik het  prima en de Duitse Ada wil graag met ons mee. Ook meldt zich nog een jong Russisch echtpaar. Ook zij willen graag mee naar Ushuaia. Wel moet er nu een nieuwe crew list komen en dat kost weer een uur extra. Wel gaat het redelijk vlot en zo vertrekken we met 7 bemanningsleden naar Ushuaia. Het is koud en helder weer. Vrijwel geen wind en zo die er al is er tegenin, dus alles op de motor. De Russische Nadja blijkt al op grote zeilschepen meegevaren te zijn. Ze geniet overduidelijk van op het water te zijn en wil graag een poosje sturen. Dat gaat haar heel goed af. Ook wil ze voortdurend wat doen en het is een erg vlijtig meisje. Aangekomen in Ushuaia gaan we met z’n allen naar de Prefectura en daar heerst een nieuwe regel. De zeer uitgebreide formulieren moeten in 4voud worden ingevuld en het mag niet meer met carbon ertussen. Verbijsterd kijk ik de man aan, maar geen clementie: opdracht is opdracht. Dit vraagt om wat organisatie talent en even laten staan Nadja, Ada, Marten en ik met z’n vieren op rij simultaan het stomme formulier in te vullen. Vooral alle paspoort gegevens steken erg nauw en natuurlijk de gegevens van de Velero (zeilschip) Necton. We komen er goed doorheen en dan kan ik op de achterkant op alle 4 een handtekening zetten. De officier wil niet geloven dat het al klaar is en heeft niet eens in de gaten gehad dat we met z’n vieren dat stomme ding aan het invullen waren. Dan weer lijdzaam wachten op de man die alle gegevens in de computer checkt en dan horen we het verlossende gestempel in onze paspoorten. Tijd om afscheid te nemen van jonge en ondernemende mensen. Wij langs de bakker voor vers brood en dan terug aan boord. De volgende dag grote schoonmaak en ieder helpt flink mee om de Necton weer fris te laten ruiken. Zoveel weken op zee laat wel zijn sporen achter en na een halve dag zijn die verdwenen. Dan nog een keer de stad in om boodschappen te doen en een internet op te zoeken. De berichten weer bij en dan maak ik me op voor het captains dinner. Uitgebreid gekookt en we genieten samen van een laatste diner aan boord. De volgende ochtend vertrekken Jurjen en Marten naar huis en het is na zo veel samen meegemaakt te hebben best weer lastig afscheid nemen. Pierre vertrekt vrijdag. Deze etappe zit erop en laat een onvergetelijke print in onze hersenen achter.

Afgelegde afstand Williams – Ushuaia 27 mijl.

terug naar boven